De forma inexorable estás abocado a esta inmersión, este mergullo de posibilidades onde podes atopar o que procuras ou achar o inesperado.
Xa nada é normal, común, obvio ou superfluo, senón que todo é singular, único, atemporal e por suposto volátil.
Cada átomo de silencio é unha posibilidade de atopar ou perder o non sabemos que. O son interfire contigo en fraccións de segundos de xeito imperceptible, incomprensible e descaradamente. Pero, aínda así, ti es consciente desas interferencias, desas liñas que trazas entre as estrelas tentando comprenderte en forma de constelación. E cando isto acontece, xa pasou deixándote un recordo, unha suxestión, unha idea de que por un momento fuches un baleiro disposto a todo.